Achievement in Public Consciousness Development of Students: From Research Results to the Implementation
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
As the results of the Development of Public Consciousness in grade 6 students at Prathomsuksa school in Muang District Chiang-Mai Province. The model and development activities to develop students Public Consciousness were found. This led to the set up of the Teacher Empowerment Program for the Development of the students Public Consciousness. This Program revealed various achievements, namely the students Public Consciousness behaviors were performed at homes, schools and community places. The results included the students increased taking care of the public properties. Furthermore, changes in student behaviors had a positive effect on the others residents behaviors. They felt embarrassing when not throwing garbage into the trashcan. As a result, the quality of the garbage in the concerned community were clearly reduced. In addition, the social support given by the teacher and parents plus their Playing as the role model made students performed Public Consciousness behaviors. To conclude the Public Consciousness Development of students was achieved by the co-operation and collaboration of teachers, parents and the community residents.
Article Details
References
ชาย โพสิตา. (2540). จิตสำนึกต่อสาธารณะสมบัติ: แนวคิดทางสังคมและนัยเชิงนโยบาย. วารสารราชบัณฑิตยสภา, 28 (2), 431-499
ฐิติพร พันธวงค์. (2553). ผลของกิจกรรมกลุ่มเพื่อพัฒนาความมีจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต (จิตวิทยาการแนะแนว) มหาวิทยาลัย
ศรีนครินทรวิโรฒ.
ดนัย จันทร์เจ้าฉาย. (2552). กลยุทธ์น่านน้ำสีขาว. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ดีเอ็มจี.
ธรรมนันทิกา แจ้งสว่าง. (2547). ผลการใช้โปรแกรมพัฒนาจิตสาธารณะด้วยบทบาทสมมติกับตัวแบบของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3. ปริญญานิพนธ์ วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์.บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นงนภัส พันธ์พลกฤต. (2555). รูปแบบการพัฒนาจิตสาธารณะนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนประถมศึกษา ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพัฒนา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนอร์ท-เชียงใหม่.
นฤมล มณีงาม. (2547). การพัฒนาโปรแกรมสร้างจิตสำนึกเกี่ยวกับการประหยัดพลังงานตามหลักการเรียนรู้ด้วยการรับใช้สังคมสำหรับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาประถมศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นันทวัฒน์ ชุนชี. (2546). การใช้ตัวแบบสัญลักษณ์ผ่านหนังสือเรียนเล่มเล็กเชิงวรรณกรรม เพื่อพัฒนาจิตสาธารณะในนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 2. ปริญญานิพนธ์ วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญทัน ภูบาล. (2549). การใช้วีดีทัศน์ละครหุ่นเชิดเป็นต้นแบบเพื่อพัฒนาจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่2. ปริญญานิพนธ์ การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการวิจัยและสถิติทางการศึกษาบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560-2564). ราชกิจจานุเบกษา. สำนักนายกรัฐมนตรี. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ
พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน ฉบับปี พ.ศ. 2542. (2546). กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คพับลิเคชั่น.
พรพรหม พรรคพวก. (2550). ปัจจัยบางประการที่ส่งผลต่อจิตสาธารณะของนักเรียนช่วงชั้นที่ 4 ในสหวิทยาเขตกรุงเทพตะวันออก. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. สาขาวิชาการวิจัยและสถิติทางการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พิริยา นิลมาตร. (2550). ปัจจัยที่ส่งผลต่อจิตสำนึกสาธารณะของนักเรียนช่วงชั้นที่ 4 สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาจังหวัดร้อยเอ็ด. ปริญญานิพนธ์ การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม และ สังคม สัญจร. (2543). สำนึกไทยที่พึงปรารถนา. กรุงเทพฯ : มูลนิธิบูรณะชนบทแห่งประเทศไทย.
มุทิตา หวังคิด. (2547). การฝึกทักษะการแก้ปัญหาโดยนำเสนอสถานการณ์ผ่านสื่อคอมพิวเตอร์ เพื่อพัฒนา จิตสาธารณะในนักเรียน ระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตร์ มหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
รุ่งจิตร กองคำ. (2541). การพัฒนาจิตสำนึกทางสิ่งแวดล้อมของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โดยใช้กระบวนการสร้างนิสัย. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการศึกษาประถมวัย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ลัดดาวัลย์ เกษมเนตร และคณะ. (2546). รูปแบบการพัฒนานักเรียนระดับประถมศึกษาให้มีจิตสาธารณะ : การศึกษาระยะยาว. สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วีระ บุณยะกาญจน. (2552). ทฤษฎีจิตวิทยาพัฒนาการเด็ก. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.
เวชพล อ่อนละมัย. (2552). จิตสาธารณะ. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2552, จาก www.kasetyaso.ac.th
สุขุมาล เกษมสุข. (2553). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมจิตสาธารณะของนักเรียนโรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร (ฝ่ายประถม). รายงานการวิจัย. คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุนทรี จูงวงค์สุข. (2550). การใช้กระบวนการสิ่งแวดล้อมศึกษาเพื่อสร้างเสริมลักษณะนิสัยจิตสาธารณะของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตร์มหาบัณฑิต (การสอนสังคมศึกษา) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Gaza, G. M. (1981). Group Counseling: A Development Approach. Boston: Allyn and Bacon.
Kohlberg, L. (1973). The Claim to Moral Adequacy of a Highest Stage of Moral Judgment. Journal of Philosophy, 70(18), 630-646.